دخترك لرزان در گوشه اتاق پناه گرفته بود... سياهي كلماتي نامفهوم را تكرار مي كرد، گرمايي زير پاي دخترك جاري بود، ترس قوه شناخت آدمي را مي گيرد.. سياهي باز هم كلماتي تكرار كرد... اين بار نزديكتر.. كنار دخترك زانو زده بود، قلبش در دستش بود... باز هم كلمات را تكرار كرد...دخترك نگاهش را نشناخت... او را براي هميشه كشته بود...
skip to main |
skip to sidebar
من يك زنم با آرزوي نوشتن، با دغدغه هايي كه هر چه بزرگتر مي شوند سختتر به زبان مي آيند..و اين يك وبلاگ است براي "گاه" هاي من..
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر